Stroopwafels

We bellen aan. Ze doet de deur open, Stichting Komma, we worden verwacht. Ze vraagt wat we willen drinken. Een pak stroopwafels ligt op tafel. Terwijl we kennismaken en met elkaar praten wordt de camera opgesteld. We testen beeld en geluid. Ze gaat op haar fijnste plek zitten. De camera loopt, we gaan in gesprek. Over haar leven. Letterlijk vanaf het begin; waar ben je geboren, in wat voor gezin, heb je broertjes, zusjes? De kleuterschool, spelletjes,
vakanties, lievelingseten, lagere school, zwemles, feestjes, middelbare school, vriendjes, de eerste kus. Studeren, eerste baan. En dan: de grote liefde, samen verder, moeder worden.

Ze pakt het trouwalbum, nog niet zo lang geleden besloten zij en haar partner om te trouwen. Niet in Nederland, maar heel romantisch in het buitenland. Omringd door de meest intieme familieleden en vrienden. Een trouwdag met een bijzondere betekenis. Liefde, haar man, de kinderen. Voor haar houdt het leven sneller op. En ze wil zo graag haar levensverhaal op film vastleggen voor de kinderen die straks met maar een ouder verder gaan. Wie was hun moeder, hoe praatte ze, hoe bewoog ze, hoe lachte ze, hoe dacht ze, hoe leefde ze, wat wilde ze hen vertellen waarvoor ze nu nog te jong zijn. Welke wijze raad wil ze
meegeven voor als ze straks gaan studeren, verliefd worden, een gezin gaan stichten?

Ik ben Lea van Coeverden, journalist. Ik ben ontroerd. Door haar openhartigheid, levenskracht, moed, liefde en kwetsbaarheid. Haar boodschap aan haar kinderen: “Wees sterk, maar niet altijd, wees lief, maar niet altijd, zorg goed voor elkaar, altijd. Vergeet me niet. Nooit.” Ze lacht, terwijl er een traan over haar wang rolt. Ik neem haar mee in mijn hart als ik vertrek. En een stroopwafel.