Afscheid nemen is de rode draad

Het is elke keer weer een verrassing als ik samen met cameravrouw Iris op pad ga: wiens verhaal gaan we horen? Welke bijzondere ontmoeting ontstaat? Stichting Komma zorgt voor het op beeld vastleggen van levensverhalen van ongeneeslijk zieke ouders, voor hun kinderen voor later. Een prachtig initiatief waar ik me graag voor inzet.

Geen enkel interview is hetzelfde. Wat de ene keer goed werkt, kan een volgend moment niet helpend zijn. Is het soms goed om stil te zijn en ruimte te geven, een andere keer kan aanmoediging van mijn kant de vader of moeder juist net een extra zetje geven om te vertellen. Soms zijn vragen als “wat deed je vroeger graag?”, “hoe was je als puber?” een prachtig handvat. Soms vertelt het verhaal zichzelf, zoals deze keer.

Afscheid nemen, dat is de rode draad in zijn leven. Een afscheid op jonge leeftijd van zijn jeugd door de verantwoordelijkheid die hij voelde voor de supermarkt van zijn ouders. Afscheid van vriendjes door een verhuizing. Afscheid van een eigen bedrijf door te hoge criminaliteit in de omgeving. Afscheid van een huwelijk omdat alleen verder gaan beter was. En nu afscheid moeten nemen van het leven, veel te vroeg.

Hij heeft nog zoveel te doen. Heeft eindelijk betekenis gevonden in zijn leven en in zijn werk. Heeft nieuwe liefde gevonden in zijn tweede huwelijk. Is opnieuw vader geworden, waardoor hij nu vader van vier kinderen is en trotse opa van een kleindochter. Zoveel om voor te leven.

Soms probeer ik een vraag te stellen over hoe hij was als jongetje, wetende dat het fijn is voor zijn kinderen, hoe oud of hoe jong ze nu ook zijn, om dat van hem te horen. Hij moet erom lachen, “goed dat je het steeds probeert”, zegt hij. Ik beweeg mee met wat zich aandient en ik volg zijn ritme. Ik laat alle vragen over zijn jeugd, zijn hobby’s, zijn lagere schoolkamp los. Hij zet de koers uit, ik ga mee op zijn golven.

Tranen glinsteren veelvuldig in zijn ooghoeken, de pijn van al dat afscheid is groot. Halverwege het gesprek komt zijn vrouw naast hem zitten, zijn tweelingziel zoals hij haar noemt. Zo voelt zij het ook. De liefde en de genegenheid zetten de kamer in een stralend licht. Ze pakken elkaars hand, gaan samen weer even terug in de tijd, voelen de dankbaarheid voor alles dat op hun weg is gekomen en tegelijkertijd de pijn van afscheid moeten nemen.

De stiltes vullen zichzelf. Zij vertellen hun eigen verhaal. Aan elkaar, aan hun kinderen. Een verhaal van afscheid én ook een verhaal van betekenis. Een verhaal van moeten achterlaten maar ook van grote dankbaarheid voor alles dat er is en is geweest.

———————–

Deze column is geschreven door Lilian Oostveen, vrijwilliger bij Stichting Komma.